Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ομιλία της Μαίρης Φιλιππάκου







Διαβάζοντας το βιβλίο «Χτύπα ξύλο» της Δέσποινας Τσιτάκη θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως αυτό που μας περιγράφεται είναι μια απλή καθημερινή ιστορία. Η Δάφνη μαθαίνει ξαφνικά πως πεθαίνει. Ο χρόνος που της απομένει είναι λίγος. Πανικός και φόβος την πνίγουν. Θυμός και οργή για την αδικία που συντελείται . «Γιατί σ’ εμένα, γιατί εγώ!!».
Όμως, δεν υπάρχουν απλές ιστορίες και σίγουρα η ζωή της Δάφνης μόνο απλή και καθημερινή δεν είναι.
Η Δάφνη νοσεί. Είναι η σκιά της απογοήτευσης που βαραίνει την ψυχή της. Έχει από νωρίς καταλάβει, πως δεν ζει σ’ έναν δίκαιο και προβλέψιμο κόσμο. Οι γονείς δεν μας προστατεύουν, το σπίτι δεν μας παρέχει ασφάλεια. Οι γονείς της ψυχροί και αδιάφοροι, απαθείς. Απόντες. Απόντες ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της. Πόσο ανάγκη έχει την επιδοκιμασία τους, τον καλό τους λόγο που δεν άκουσε ποτέ. Πόσο προδομένη έχει υπάρξει!
Απομονωμένη και αθέατη, αυτοκαταστρέφεται με το ξόδεμα της εφηβεία της. Εκδικείται! Η Δάφνη πεθαίνει και ίσως δεν είναι η αρρώστια που την τελειώνει. Ένας βαθύτερος φόβος αναδύεται για τον χρόνο που δεν αναστρέφεται, για τα λάθη που δεν διορθώνονται.
Άδεια πια, αφού διασκόρπισε την ενέργεια της, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που είχαν οι άλλοι γι’ αυτήν. Που πήγε αλήθεια τόσος πόνος! Κρυμμένος καλά, βρίσκεται μέσα στο σώμα της, στο θυμό της που ούτε για μια στιγμή δεν μπόρεσε να εκτονώσει με μία κραυγή.
Μάνα στην θέση της μάνας, τώρα και από πάντα η Χαρίκλεια, η βοηθός του σπιτιού. Η προσφορά προσωποποιημένη. Προστασία και αγάπη ολόκληρη. Η Χαρίκλεια είναι η απόδειξη πως όλα ταξινομούνται με μια θεία δικαιοσύνη. «Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου» κι έτσι απλά, καταθέτει την ευγνωμοσύνη της.
Δίπλα στη Δάφνη, πάντα τα ζώα της. Η πιο ανόθευτη πηγή αγάπης και τρυφερότητας. Εκεί που οι άνθρωποι υπήρξαν ανίκανοι να διαπεράσουν το προσωπείο της, τα ζώα την έχουν κερδίσει.
Η Δάφνη όμως δεν είναι μια τυχαία ψυχή. Ένα μεγάλο ταξίδι! Αυτό είχε λαχταρήσει γιατί παράγιναν όλα γνωστά. Ένα ταξίδι που θα είναι αλλιώτικο από τ’ άλλα, και σαν να άκουσε το σύμπαν την επιθυμία της, με μια δική του νομοτελειακή αντίληψη την βγάζει βίαια από την τροχιά της ζωής που επαναλαμβάνει τα λάθη της και την θέτει στην αφετηρία. Μετατόπιση; Αναστροφή; Αλλαγή πορείας.
Πόσο θανατηφόρος μπορεί να είναι ο θάνατος για έναν άνθρωπο που πεθαίνει μέσα του κάθε μέρα; Η Δάφνη δεσμευμένη από τον περιορισμένο χρόνο, αποφασίζει να ζήσει και να φτάσει στο τέλος του επίγειου ταξιδιού πιο ζωντανή από ποτέ. Μπορεί ο θάνατος να διαλέγει εκείνη, όμως εκείνη διαλέγει την ζωή. Ίσως τελικά η σωστή ερώτηση να μην είναι πως πεθαίνει κανείς, αλλά πως ζει κανείς.
Δεν θέλει να τελειώσει μέσα σ’ ένα ψυχρό νοσοκομείο. Θέλει να αντιστρέψει αυτή τη μηχανική διαδικασία, δοκιμάζοντας το ατίθασο μυαλό της, τιμώντας το θάνατο αλλά εν ζωή ώστε η ώρα της μετάβασης να είναι εξαγνιστική και ήσυχη.
«Φεύγω» ψιθυρίζει στον φύλακα Άγγελο της. «Εγώ λέω να ζήσεις» της αντιστρέφει. «Θα ζήσω και θα χαίρομαι! Θα ακονίσω τις αισθήσεις μου ως εκεί που δεν παίρνει. Θα έχω τα μάτια μου ανοιχτά, να χορτάσω χρώμα, θα τα κλείνω ν’ ακούω το ψιθύρισμα της νύχτας. Πως είναι να κάνεις πραγματικά αυτό που θέλεις και να μην σε νοιάζει πως θα το πάρουν; Πως είναι άραγε να ζεις χωρίς να περιμένεις τίποτε; Απλώς να ζεις;»!
Η Δάφνη δεν θα φύγει από τη ζωή εάν δεν τακτοποιήσει τους λογαριασμούς που εκκρεμούν. Η μεταστροφή ξεκινά, γιατί έφτασε ο καιρός της δράσης και τελείωσε εκείνος της αναποφασιστικότητας.
Άμεσα πρέπει να διαμορφώσει γνώμη και εικόνα για τον εαυτό της, χωρίς τα παρεμβατικά εμπόδια του περίγυρου της. Πρέπει ταχύτατα να αναγνωρίσει και να κατανοήσει τα συστατικά από τα οποία αποτελείται. Πρέπει να βρει τον εαυτό της μέσα στην ολότητα του. Όχι μέσα από καθρέφτες, όχι μέσα από γονεϊκές γνώμες, όχι μέσα απ’ αυτό που προφασίζεται ότι είναι, αλλά μέσα από την δική της βιωματική, μέσα από την βαθειά γνώση της πορείας της ζωής, μέσα από την περιπλάνηση. Άλλωστε φεύγει ξαφνικά, θέλοντας να σβήσει τα γνώριμα μέσα της, να αφήσει το οικείο πίσω της βαδίζοντας στο άγνωστο, κάτι σαν αφετηρία εσωτερική.
Αντιλαμβάνεται πλέον πως όλες οι αλήθειες και τα ιδανικά που έμαθε κατά την διάρκεια των πρώτων χρόνων, τότε που οικοδόμησε την πίστη της στο ψεύτικο εαυτό, ήταν αναποτελεσματικοί οδηγοί για το απόγευμα και το δειλινό της ζωής που δεν θα προλάβει ν’ αντικρύσει.
«Πως δεν το βλέπουν; Αρχίζει να αναρωτιέται. Πως δεν διακρίνουν την γύμνια του κόσμου, πως μπορούν να ζουν σαν οι ίδιοι να είναι αθάνατοι; Πως ζούσα εγώ πριν λίγο καιρό, σαν αθάνατη;»
Όσοι δεν κινούνται δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους. Στην ακινησία δεν παρατηρείται ούτε θλίψη, ούτε χαρά. Η Δάφνη το έχει καταλάβει αυτό. Με τον Ελύτη να της ψιθυρίζει «κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά» αφήνει πίσω της την πόλη της, το σπίτι της και περπατά το αρχετυπικό μονοπάτι της περιπλάνησης . Όπως παλιά. Πολύ παλιά. Σαν τον Ηρακλή, σαν τον Οδυσσέα αφήνει πίσω της τον τόπο που ζει και ξεκινά την περιπλάνηση της περιδιαβαίνοντας τη χώρα, συλλέγοντας εμπειρία και γνώσεις, φτάνοντας τελικά στον κόσμο του επέκεινα. Εκεί  που δεν θα βρει μόνο το βασίλειο του θανάτου αλλά και την μήτρα της Μεγάλης Θεάς Μητέρας Γης.
Περπατά σε μονοπάτια σκιερά και υγρά, εκεί που ο ήλιος δεν φτάνει και οι κορμοί των δένδρων είναι γεμάτοι μούσκλια, εκεί που κάτω από τους θάμνους και τις πέτρες φυτρώνουν μικρά μανιτάρια.
Το οπτικό της πεδίο ανοίγει μέσα στο δάσος και γίνεται ενορατικό. Εκεί συναντιέται με τον Μάρκο – φύλακας Άγγελος ή οδηγός ψυχοπομπός; - για να κάνουν μαζί, αυτό που ο καθένας μόνος του δεν μπόρεσε. Μαθητές στην ζωή τους και Δάσκαλοι στην ζωή του άλλου.
Εκδηλώνει την πρώτη θεμελιακή αρετή: αγάπη άνευ όρων, σεβασμό στον εαυτό και τα υπόλοιπα πράγματα, καθώς και την δεύτερη, αυτήν της φυσικής ειλικρίνειας η οποία εμφανίζεται ως μια εντιμότητα και αποφασιστικότητα να είναι κανείς πιστός στον αληθινό, στον πιο αυθεντικό του εαυτό.
Η ιστορία φωνάζει. Διαβάστε με καλά. Διαβάστε με σκέψη υπεύθυνη, ικανή να διεισδύσει μέσα σ ‘ ένα κείμενο επιφανειακά φωτεινό, σε βάθος σκοτεινό αλλά στον πυρήνα του, απόλυτα φωτεινό.
Ο κόσμος είναι χωρίς αρχή και τέλος. Είναι κατά βάθος άπειρος. Όλες οι καταστάσεις έχουν υπάρξει άπειρες φορές, και θα υπάρξουν όμοια, άπειρες φορές. Βιώστε όλο το φάσμα της μυητικής πορείας της ψυχής. Άγνοια – φόβος – θυμός – οργή – παραίτηση –ελπίδα- μαχητικότητα – ευτυχία – γαλήνη.
Κλείνοντας το βιβλίο ως άλλοι Πυθαγόρειοι, θα βρεθούμε μπροστά στο αιώνιο ανθρώπινο δίλημμα. Ποιο μονοπάτι απ’ τα δύο; Από τη μια ο ευρύς και εύκολος δρόμος. Και από την άλλη…
Αν το αποφασίσουμε, αν το αποφασίσετε θ’ ανηφορίσουμε το βουνό που περιπλανήθηκε εκείνη η ευγενική ψυχή, περπατώντας σε περισυλλογή, με σεβασμό στην εμπειρία, όπου η εσωτερική φύση του ανθρώπου και η εξωτερική φύση ενώνονται, οσφραίνοντας μυρωδιές, ριγώντας από την ικανότητα της φύσης να κρύβεται και να αποκαλύπτει θαύματα για να φτάσουμε στο τέλος θριαμβευτές, λουσμένοι από το φως του φεγγαριού, λυτρωμένοι και καθαροί  και να φωνάξουμε στρέφοντας την γροθιά μας στον ουρανό: Έχεις ήδη κατακτηθεί!!!!!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου