Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Ομιλία της Βίκυς Ράπτη - Παπουή





Σήμερα Δάφνη μου, κοιτώντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη με μια ματιά τελείως διαφορετική από τις ματιές όλων αυτών των χρόνων, που ξόδεψες κτίζοντας ένα εαυτό που ήθελες οι άλλοι να βλέπουν με αναγνώρισες. Ναι, είμαι αυτή η πολύ χαμηλών τόνων φωνή που σου έλεγε πως η ζωή είναι δώρο.  Ένα δώρο που δόθηκε για να το χαρείς,  να το απολαύσεις, να το αξιοποιήσεις. Που εσύ φοβόσουν να το πάρεις και να  το ζήσεις Ναι, Δάφνη μου, είμαι η συνείδησή σου
Και ξέρεις τι κάνεις  πάλι;
  Με προκαλείς. Mε προκαλείς με τις ερωτήσεις σου. « Γιατί εγώ , γιατί σ’ εμένα Ξέρεις ποια είμαι εγώ;» Και επειδή σε σέβομαι, δεν θα σου χαριστώ. Γιατί Δάφνη μου, έφτασες πια στην Ιθάκη όπως ο Οδυσσέας: μόνη, γυμνή και ικέτις. Έτσι, όπως βγήκες απο την μήτρα της μάνας σου.Έτσι, όπως  όλοι βγήκαμε από την μήτρα της μάνας- γης.
Δάφνη μου, νομίζω πως ξέρω  πολύ καλά ποιά είσαι, όπως το ξέρεις και  εσύ τώρα πια. Μήπως καλή μου, εσύ  δεν είσαι που προκάλεσες και  ενεργοποίησες την ασθένειά σου, από τις έντονες και βίαιες εσωτερικές συγκρούσεις που βίωνες χωρίς να τις εκφράζεις; Και είναι η φύση της εσωτερικής αυτής  σύγκρουσης η οποία καθορίζει την περιοχή του εγκεφάλου που θα πληγεί και το όργανο στο οποίο θα εντοπισθεί η ασθένεια . Ξέρεις, οι τελευταίες θεωρίες της ιατρικής λένε, πως η ασθένεια, είναι η τέλεια  λύση που βρίσκει ο εγκέφαλος στο πρόβλημα των εσωτερικών συγκρούσεων. Και ρωτάς, Δάφνη μου, γιατί εγώ ; γιατί σ’ εμένα ; Εσύ δεν είσαι που αποφάσισες να ζήσεις την κόλαση της κλειστής ψυχής, χωρίς την γεύση και την αξία της ζωής, γιατί φοβόσουν να ζήσεις; Που ονόμαζες αυτήν την κόλαση αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια; Αν όχι σε σένα, τότε σε ποιον Δάφνη μου;
  Βέβαια και τώρα μπορείς  να τα χειριστείς τα πράγματα. Να’ χεις ανθρώπους να σε  ψευτο-νταντεύουν, να χρησιμοποιήσεις  την αρρώστια σου σαν εκδικητικό εργαλείο σ’ αυτούς που σε πονούσαν,  και να εφεύρεις χίλιους άλλους τρόπους να αναμασάς, ζώντας αυτό που μέχρι τώρα ζεις. Αντί ν’αντιδράς, να βυθίζεσαι,να κλαις, να καθηλώνεσαι και να έχεις δυσκινησία στην αλλαγή. Να βουλιάζεις και να βολεύεσαι στην δυστυχία σου. Είπαμε: έτσι έχεις την προσοχή των άλλων...........
Όμως, Δάφνη μου, τώρα πια οφείλεις να ξεκαθαρίσεις και να απαντήσεις αληθινά αν θέλεις να ζήσεις ή να πεθάνεις. Αν αποφασίσεις να πεθάνεις , μιάς και έτσι και αλλιώς δεν έζησες, η αρρώστια σου είναι μια πολύ αξιοπρεπής διέξοδος. Αν όμως αποφασίσεις το μέχρι σήμερα «ΛΑΘΟΣ» να το μετατρέψεις σε «ΑΘΛΟΣ» απλά αλλάζοντας την γραμματοσειρά δηλ. αλλάζοντας τρόπο ζωής, αν αποφασίσεις λοιπόν να ζήσεις , να ζήσεις για σένα και όχι για δήθεν χιλιάδες υποχρεώσεις, τότε καλή μου, έχεις πολλά να κάνεις.
Μην αναλογιστείς ποτέ  το χαμένο σου  χρόνο. Δεν έχει νόημα.  Χτίσε εποικοδομητικά αυτόν που έχεις μπροστά σου. Να πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις, να μην γκρινιάζεις και να μην μεμψιμοιρείς. Πίστεψε παρά πολύ στον ίδιο σου τον  εαυτό. Σ’ αυτή την  δύναμη που νοιώθεις να βγαίνει από μέσα σου και οταν αποφασίσεις πως θέλεις να ζήσεις, Είπαμε :για σένα να ζήσεις και όχι λόγω υποχρεώσεων..

Ο μεγάλος δάσκαλος που ονομάζεται Θάνατος, μας περιμένει, και πολύ καλά κάνει , αφού μια ζωή χωρίς αυτόν θα ήταν ανυπόφορη. Και λέει ο Καζαντζάκης: « αλάτι ο θάνατος και η ζωή πολύ την νοστιμίζει» Ο θάνατος οριοθετεί τη ζωή, της δίνει ένταση και νόημα .Και επειδή η ζωή είναι σύντομη, γι’ αυτό κάθε στιγμή είναι πολύτιμη και αναντικατάστατη. Αν η ζωή ήταν αιώνια , θα βαριόμασταν και δεν θα μπορούσαμε ν’ απολαύσουμε και να ζήσουμε το τώρα. Και η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, την παρούσα στιγμή.
Το ξέρω, φοβάσαι το θάνατο. Σιγά, νομίζεις  πως είσαι  μόνο εσύ μ’ αυτό το φόβο, λες και ανακάλυψες το ζεστό νερό! Αναλογίσου τούτο: με το που παραδέχεσαι τον φόβο σου και τον ονοματίζεις, συμφιλιώνεσαι μαζί του και όταν συμφιλιώνεσαι, αυτός μικραίνει. Ο φόβος είναι ένα φάντασμα που μπορεί να γίνει τέρας και να σε καταπιεί, αλλά άμα συμφιλιωθείς μαζί του, καταλαβαίνεις ότι είναι μόνο στο μυαλό σου και μπορεί να μικρύνει πολύ – πολύ.
Στο τέλος – τέλος ο θάνατος είναι το αναπόδραστο. Τώρα εσένα αυτό που σε νοιάζει είναι τον μέχρι τότε χρόνο τι θα κάνεις. Θάμαι δίπλα σου, για να μην παραιτηθείς. Γιατί η παραίτηση είναι ο μόνος δρόμος για να φέρεις πιο κοντά αυτό που θέλεις ν αποφύγεις.
Σαν πρώτα βήματα λοιπόν θα σου’ λεγα να αντιδράσεις με αυτοσαρκασμό και  χιούμορ, σαν αντίδοτο στο φόβο.
Έχεις δύναμη, το ξέρεις, γιατί το βίωσες κάνοντας όλα αυτά που έκανες μέχρι σήμερα . Να πιστέψεις σ’ αυτή τη δύναμη που έχεις μέσα σου , στο ξαναλέω. Μην ξεχνάς αυτή την εν δυνάμει προσπάθεια  αθανασίας που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Αν αυτή η δύναμη που έχεις μέσα σου λέγεται Θεός, δεν το ξέρω. Εκείνος όμως είπε: «Θεοί εστέ».  Και  πιο  παλιά , οι δικοί μας είπαν: « μέτρον  πάντων  άνθρωπος».
Δάφνη μου, η εξίσωση δεν είναι: ασθένεια ίσον θάνατος. Όλοι οι άνθρωποι της γης μέχρι την στιγμή του  αναπόδραστου τέλους, βιώνουν πολλούς  καθημερινούς θανάτους.  Εκατομμύρια απ’ αυτούς παλεύουν για την ζωή με πάθος. Εγώ θα σε βοηθήσω να παλέψεις με πάθος για την ζωή, αλλά να κάνεις ειρήνη με τον εαυτό σου για το ανέφικτο.
Πάμε λοιπόν την περιπλάνησή μας στα καινούργια μονοπάτια. Ποιες είναι οι ανάγκες  σου; Οι πραγματικές σου ανάγκες; Έλα, έλα να βάλουμε και τα όριά σου. Πολύ σημαντικό αυτό.
Τώρα που ξέρεις τις  ανάγκες σου, έλα να τις εκφράσεις, να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, να αντιπαρατεθείς με κάποιους (με σεβασμό  βέβαια,  γιατί είσαι κορίτσι  από σπίτι, αν και το κατηναριό δεν βλάπτει πάντα), ν’ αναγνωρίσεις την πραγματικότητα και το κυριότερο να την δεχθείς όπως αυτή είναι, έτσι που στο εξής οι πράξεις σου νάναι προσαρμοσμένες στην πραγματικότητα .
Καιρός πια να τελειώνεις με τις  οποίες συναισθηματικές εκκρεμότητες με τους άλλους. Να τους συγχωρέσεις, εσύ και αυτοί μαζί, στον ίδιο χώρο.
  Αυτά που σε ενοχλούν να  τα εκφράζεις χωρίς υπεκφυγές.  Το να εκφράζεις με ειλικρίνεια  αυτό που σου συμβαίνει, είναι  ο καλλίτερος τρόπος για να  φροντίζεις τις σχέσεις σου  με τους άλλους. Προσπάθησε να μιλάς την γλώσσα του καθενός, για να γίνεσαι κατανοητή.
Κοίτα!!! Περπατήσαμε ήδη  όλο το κάθετο τμήμα του ύψιλον. Και φτάσαμε εδώ που χαράσσονται  δυο δρόμοι: « αυτός που θα οδηγήσει στην Αχερουσία και που δεν  ταιριάζει πιά σε σένα και αυτός που θα σε οδηγήσει στον Όλυμπο. Τον δρόμο αυτό , θα τον περπατήσεις μόνη σου. Το « γιατί» το ξέρεις. Και μην ξεχνάς τούτο:  δεν μπορείς να προσθέσεις μέρες στην ζωή σου αλλά μπορείς να προσθέσεις ζωή στις μέρες σου. Άντε, καλό σου δρόμο, Δάφνη μου. Και όταν θ’ ανέβεις στην κορφή του Ολύμπου και αναπαυθείς, να θυμάσαι πως η ζωή σου συνεχίζεται στην μνήμη των ζωντανών.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου