Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Χτύπα ξύλο




 «Γιατί εγώ;», ρωτούσα και ξαναρωτούσα όλον αυτό το μήνα. «Γιατί εγώ; γιατί σε μένα;», ρώτησα το σύμπαν και τι ήθελα και το έκανα.

«Και γιατί όχι;», άκουσα πολύ καθαρά, αλήθεια λέω, το άκουσα πολύ καθαρά όπως ακούω τη Μάγια να γαυγίζει έξω. Εγώ που δεν ακούω τίποτε, που νομίζω ότι κάνω προσευχές στο βρόντο και κανείς δεν με ακούει, άκουσα μια αμετάκλητη φωνή να λέει «Και γιατί όχι;».

Τι θα πει γιατί όχι; Χιλιάδες απαντήσεις και δικαιολογίες σχηματίστηκαν στο μυαλό μου και σπρώχνονταν να χωρέσουν ανυπόμονες, να απαντήσουν στην προσβολή.

Εγώ, το καταλαβαίνεις; Εγώ! Που είμαι τόσο καλή, τόσο όμορφη, που πρέπει να πάω ταξίδια που δεν έκανα, να γνωρίσω ανθρώπους σοφούς ή έστω σκέτο ανθρώπους ή μάλλον και άλλους ανθρώπους, να περπατήσω σε απάτητες κορυφές, να μάθω σκι, μηχανή, να κάνω παιδιά, όχι μάλλον παιδιά δεν θα κάνω. Φτάνει αυτό που έκανα. Εγώ που βρίσκω ανεπαρκή τη μέχρι τώρα ζωή μου απ’ όποια πλευρά και αν την κοιτάξω.

«Ξέρεις ποια είμαι εγώ;», φώναξα αλλά σιώπησα αμέσως καθώς η φωνή μου με πήγε σε δρόμους ασφαλτοστρωμένους όπου οι οδηγοί φρενιασμένοι ρωτούν ο ένας τον άλλον: ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Όχι, δεν ξέρω και ούτε θέλω να μάθω. Αυτό δεν μου το απάντησε το σύμπαν, ευτυχώς, άσε που οι σκέψεις βούιζαν σαν μέλισσες στο μυαλό μου και δεν θα μπορούσα να ακούσω ούτε βόμβα αν έσκαγε δίπλα μου!

«Τι θα πει γιατί όχι; Δηλαδή είμαι σαν τους άλλους, ή μάλλον δεν είμαι τίποτε; Σαν εκείνες τις κλισέ φράσεις που λένε στις κηδείες; Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα!» Είμαι εγώ ένα τίποτα; Ένα απόλυτο τίποτα;
Θα γίνω ένα τίποτα; Από τώρα; Και όλα αυτά τα όνειρα που έκανα; Τα σχέδια που είχα; Ξέρεις τι έχω να κάνω ακόμη;», ρώτησα και τώρα δεν είναι ότι άκουγα μόνο, αλλά νόμιζα ότι έβλεπα κιόλας κάποιον να ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους.

Είναι άραγε αναπόφευκτο να σκέφτεται κανείς «Γιατί εγώ;», είναι αναπόφευκτο να συγκρίνεται κανείς στο θάνατο όπως και στη ζωή; Ή μήπως οι άλλοι είναι γενναίοι και το αποδέχονται ενώ εγώ είμαι πολύ δειλή, κακιά, φθονερή για να σκέφτομαι έτσι;

Φοβάμαι ακόμα και να απαντήσω στην ερώτηση. Σίγουρα δεν είναι σωστό να λέω γιατί εγώ και όχι εκείνος ή ο άλλος. Μπορώ τουλάχιστον να λέω «Γιατί εγώ;» σκέτο;
«Γιατί εγώ;», «Γιατί εγώ;», «Γιατί εγώ;», «Γιατί εγώ;», «Γιατί εγώ;», «Γιατί εγώ;», «Γιατί σε μένα;».









7 σχόλια:

  1. Καλή αρχή, με το καλό και πολλές επιτυχίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ !! ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!!! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ
    ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΝΑ ΜΑΣ ΧΑΡΙΖΕΙΣ ΦΩΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενθουσιάστηκα με το βιβλίο, ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΠΩ, βούλιαξα μέσα στις σελίδες του, σχεδόν με ηδονή, έζησα την επώδυνη φαντασίωση που το διατρέχει, οι τελευταίες σελίδες του με λύτρωσαν, μου έδωσαν επιτέλους το χαμόγελο που περίμενα, εκείνο της γνώσης. Δέσποινα Τσιτάκη, περιμένω το επόμενο βιβλίο σου !!!

    Σίσσυ Βερελή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστώ Σίσσυ! Χάρηκα πάρα πολύ που σου άρεσε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καταπληκτικό βιβλίο !!! Ευχόμαστε μια επιτυχημένη πορεία !!!!

    Χρυσάνθη και Αλεξάνδρα Τσιτάκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή